شما که رفتید، سران ما مهمان دارالضیافه فهد شدند - وبلاگ فرافایلی

به گزارش وبلاگ فرافایلی، سیدمهدی شجاعی در یادداشتی به مناسبت سالروز شهادت سیدمرتضی آوینی می گوید: شما که رفتید سران ما بر سفره فهد نشستند، مهمان دارالضیافه فهد شدند، در فصل حج به طواف او پرداختند و او را همسنگ ایران بالی برای اسلام شمردند.

به گزارش وبلاگ فرافایلی، سیدمهدی شجاعی، نویسنده در سال 1372 و برای مراسم شهادت دوست دیرینش، سیدمرتضی آوینی متنی را نگاشته و قرائت کرد، پس از 22 سال و به مناسبت برگزاری نشست روایت یک حقیقت که به همت فرهنگسرای انقلاب اسلامی برگزار شد، این متن را در برابر دوربین برای شرکت کنندگان در این مراسم خواند.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

این معز الاولیاء؟ این مذل الاعداء؟ این الطالب بدم المقتول بکربلا؟ب

شهیدان سلام

سلام بر آن روز نورانی که زاده شدید، سلام بر آن ایام نورانی که زیستید و سلام بر آن لحظات شیرین وصال که به معشوق پیوستید.

آخرین میهمان شما و آخرین مسافر ما مرتضی بهانه ای شده است تا ما پر و بال سوختگان، این سوی مرز ماندگان! بی پروانگان! از پرواز جاماندگان و دردمندان و حسرت کشان و غبطه خوران، تا ما هجران کشیدگان و حرمان دیدگان، در زیر چادر افسوس، سر بر شانه هم گذاریم و دردهای پنهان خویش را مویه کنیم.

دوست داشتم شما از آن سو بگویید نه این حقیر روسیاه از این سو. دوست داشتم شما از وعده های خدا بگویید از تجارة مربحة سیّرها لهم ربّهم، از جنّات عدن، از فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر، از رضی الله عنهم و رضوا عنه، از ذلک فضل اللّه یوتیه من یشاء، از ولمن خاف مقام ربه جنّتان، از متّکئین علیها متقابلین، از بل احیاء عند ربّهم یرزقون، از ارجعی الی ربّک راضیة مرضیه، از فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی، از وسیق الذین اتّقوا ربّهم الی الجنّة زمراً، حتّی اذا جاءوها و فتحت ابوابها و قال لهم خزنتها سلامٌ علیکم طبتم فادخلوها خالدین

از و آخر دعواهم ان الحمد للّه ربّ العالمین.

سخن گفتن از این سو نیز نه برای آگاهی شماست که شما خود به عین الله بر این همه ناظر و حاضرید بل واگویه های دردمندانه جمعی است که از اصل شهادت خویش مانده است و میان او و معشوق خویش به قاعده یک جهان فاصله افتاده است، پس بشنوید از این سوی دیوار که پس از شما بر ما چه رفت.

...شما که رفتید بسیاری از ارزش ها هم با شما رخت سفر بست و جز در کوچه پس کوچه های غربت، نشانی از خویش باقی نگذاشت.

اگر زمانی داشتن و زیاده داشتن، عیب بود، پس از شما نداشتن عیب شد، بی عرضگی تلقی شد و ناتوانی.

مسابقه ای پدید آمد که هر که به هر دلیل از رفتن و دویدن بازماند یا سر باز زد، مهر باطل پیشانی اش را زینت داد.

شما که رفتید خون میز در رگهایمان دوید و هر کدام جزئی از صندلی هایمان شدیم، الهیکم التکاثر روشن ترین آیه ای است که سلوک ما را به تفسیر نشست.

شما که رفتید، ارتشاء در زیر سایه قانون نشست و ماشین کهنه باج روغن تازه خورد. شما که رفتید ارزش پول هم سقوط کرد و اقتصاد آن قدر سقوط کرد که درست در زیربنای هستی ما قرار گرفت. ارزش پول اکنون آن قدر کم شده است که با آن فقط انواع ملاهی و مناهی و فسق و فجور را می توان مرتکب شد البته با پول مکه هم می توان رفت، وارد دانشگاه هم می توان شد، سربازی هم می توان نرفت ولی عمدتاً کارهای بد با پول عملی تر است. با پول می توان عرق خورد، عربده کشید و احترام دید.

با پول می توان فرهنگ شاهنشاهی را زنده کرد، با پول می توان مجالس طاغوتی را دوباره رونق بخشید.

ارزش پول کم شده است، با پول فوقش بتوان از چنگال قانون گریخت، فوقش بتوان بر سبیل قانون نشست و نقاره زد. فوقش بتوان قانون نوشت اما از شما خبری نیست.

با پول برج جنایت را هم می توان بالا برد به شرط آنکه اضافه تراکمش را پرداخته باشی. ارزش پول آن قدر کم شده است که با آن عمده آدمهای کمتر از پول را می توان خرید، فقط به اتیکت های آشکار و نهانشان توجه باید کرد.

اینها همه به خاطر این است که ارزش پول ما کم شده است و گرنه با دلار کارهای بیشتری می توان کرد، همه کار می توان کرد. ارزش پول ما فقط به اندازه معامله ضدارزشها است، با دلار ارزش ها را می توان معامله کرد.

آری، شما که رفتید ارزش پول سقوط کرد اما پارتی به اوج ارزش خود رسید. رابطه اعم از سببی و نسبی و محتسبی معنای همه چیز را تغییر داد و حتی جای ارتباط با خدا نشست.

شما که رفتید سران ما بر سفره فهد نشستند، مهمان دارالضیافه فهد شدند، در فصل حج به طواف او پرداختند و او را همسنگ ایران، بالی برای اسلام شمردند.

شما که رفتید، دست دادگان خدا، دل سپردگان به خدا، چشم و پا و جسم دادگان به خدا، جانبازان و دل باختگان به خدا و حد فاصلان میان خلق و خدا، علی رغم فریادهای مظلومانه ناخدا، تبعیدی دیار فراموشی شدند و مدالهای عزتشان که شرف قبیله و آبروی تبارمان بود، زیر چرخهای تجدد، سیاست بازی، غربگرایی، منفعت طلبی، نفس پرستی و خط بازی، له شدند.

بگذارید روشن تر بگویم که پس از شما جانبازان، عتیقه شدند، آثار باستانی که هر از گاهی گردگیری و مرمتی می طلبند. کسی نگفت که اینها شاهرگ هستی ملت اند. کسی نگفت که قلب برای تپیدن است و چشم برای دیدن و این دونه برای در ویترین نهادن.

کسی جز علمدار پیر جانبازان از اینان سخن نگفت و کلامِ به بغض نشسته او را هم کسی نشنید.

به هر حال اکنون که سلاح سخن در نیام مصلحت زنگ زده است و از دوشکای فریاد، در سنگرهای همزیستی مسالمت آمیز به جای رخت آویز استفاده می شود، اکنون که سخن گفتن از حوض و فواره و چمن و گلدان مطلوب تر است از عشق و جبهه و جنگ و عرفان،

اکنون که در معرض تهاجم دشمن، خانه از پای بست رو به ویرانی است و بحثهای اصلی، رنگ و نقش و نگار ایوان،

در این حال و روز باید مرتضی مردی به پرده کعبه شهادت بیاویزد و خون مقدسش را بر کویر عطشناک وجدان هامان بریزد تا یادمان بیاید که کجا بوده ایم و اکنون به کجا رسیده ایم، برای چه آمده بودیم اکنون چه می کنیم، شعارهایمان چه بود اعمالمان چیست.

تا یادمان بیاید که خلقتم للبقاء و لا للفناء، تا هشدارمان دهد که لم تقولون ما لاتفعلون کبر مقتاً عند اللّه ان تقولوا ما لاتفعلون.

صدق اللّه العلیّ العظیم و صدق و بلغ رسوله النبیّ الامین و نحن علی ذلکم من الشاهدین و الشاکرین والحمد للّه ربّ العالمین